The Protégé: Η νέα ταινία με τον Michael Keaton ήταν… σκέτη αποτυχία

Ο Michael Keaton γιορτάζει τα επερχόμενα 70α γενέθλιά του με δύο νέες κυκλοφορίες, πολύ διαφορετικές από κάθετι προηγούμενο στο βιογραφικό του.

Ο πρωταγωνιστής των Batman, Birdman και Beetlejuice θα μπορούσε πιθανότατα να συμμετάσχει στον “αγώνα” για τα βραβεία του 2022, καθώς το Σαββατοκύριακο της Εργατικής Πρωτομαγιάς, η ταινία της Sara Colangelo, Worth (η οποία έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του περασμένου Ιανουαρίου, προτού μάθουμε ότι οι κινηματογραφικές αίθουσες θα κλείσουν για ένα χρόνο και παραπάνω) έρχεται στο Netflix.

Αλλά πριν φτάσουμε σε αυτό, ας μιλήσουμε πρώτα για τη νέα ταινία, στην οποία πρωταγωνίστησε τελευταία με τίτλο The Protégé. Σίγουρα, δεν θα την δείτε στα Όσκαρ…

Μην είστε φιλόδοξοι για τη συγκεκριμένη ταινία, δεν θα φέρει το τρόπαιο. Όλο αυτό το θρίλερ-κυνηγητό του Martin Campbell, καθώς χύνεται όλο και περισσότερο αίμα και η ιστορία γίνεται όλο και πιο περίπλοκη, αποκαλύπτεται πως είναι εντελώς κενό.

Η Maggie Q πρωταγωνιστεί ως η Anna, μια εκπαιδευμένη δολοφόνος, που παρά την αγάπη της για τις σφαίρες και τα όπλα, αποδεικνύει ότι έχει ψυχή μέσα από το πάθος της για την κλασική ποίηση και τα όμορφα βιβλία. Ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο επάγγελμα -τις δολοφονίες- από την παιδική της ηλικία, όταν ο ισχυρός δολοφόνος Moody (Samuel L. Jackson) την απήγαγε, ενώ εκείνη ήταν ακόμα μικρό κορίτσι. Την βρήκε να κρύβεται ανάμεσα στα θύματα σφαγής στο Βιετνάμ. Οι δυο τους κάνουν πολύ καλή “ομάδα δολοφονίας”, μέχρι που ένα νέο συμβόλαιο, που θα οδηγούσε τον Moody και την Anna στο Βιετνάμ, τους βάζει στο στόχαστρο. Τελικά, μόνο η Anna καταφέρνει να επιβιώσει.

Έτσι ξεκινάει το περίεργο ταξίδι της, μισο-ολοκληρώνοντας την αποστολή σχετικά με το συμβόλαιο και μισό-παίρνοντας εκδίκηση ή/και απαντήσεις για τον θάνατο του Moody. Δεν ξέρουμε πραγματικά και δεν μας ενδιαφέρει μάλλον, γιατί το όλο θέμα της ταινίας είναι να βλέπουμε την Anna να “ξεπερνά” επανειλημμένα και μερικές φορές να κατατροπώνει τον στρατό των “κακών”, που την κυνηγούν. Μερικές από τις κινήσεις της -σαν σκηνοθεσία- δεν έβγαζαν νόημα. Όπως για παράδειγμα το ότι έκανε “ακροβατικά”, παρά το γεγονός ότι είχε πρόσφατα χειρουργηθεί. Κάποια στιγμιότυπα είναι μοναδικά, αλλά χάνουν όλη τους την δυναμική από την πλοκή, που περιπλέκει τα πράγματα.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της πλοκής είναι η συναναστροφή της Anna με τον Rembrandt (Keaton), έναν περίεργο χαρακτήρα, που τη βρίσκει για πρώτη φορά στο βιβλιοπωλείο της, κάτι που φαίνεται ελαφρώς λάθος, λαμβάνοντας υπόψη τα 28 χρόνια που τους χωρίζουν. Ο ηθοποιός φέρνει μια αίσθηση του “κακού” και έχει και έναν “κοσμικό” αέρα, όμως φαίνεται πως ο ρόλος γράφτηκε χωρίς ιδιαίτερη συναίσθηση, να κλίνει προς κάπου.

Όσο κι αν ο Keaton προσπαθεί να ισορροπήσει στον ρόλο του, το φλερτ του αταίριαστου ζευγαριού (που όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά εντείνεται κιόλας) είναι τόσο ενοχλητικό που αποσπά την προσοχή από οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως “δράμα” με δολοφόνους.

Το -ως επί το πλείστον- όχι και τόσο εμπνευσμένο σενάριο του Richard Wenk σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πρωτότυπο και μάλιστα, περιλαμβάνει μερικά πραγματικά “κενά” στην ιστορία, όπως ότι κάποιοι ρόλοι είναι απλά “κακοί άνθρωποι που έχουν κάνει άσχημα πράγματα”. Αλλά το σενάριο καταφέρνει βασικά αυτό που χρειάζεται, δηλαδή να οδηγήσει την Maggie Q σε μια σειρά από βάναυσες σκηνές μάχης και να κάνει τον Samuel L. Jackson να μην θέλει άλλα “γενέθλια” την ευκαιρία να φωνάξει “Όχι άλλα γενέθλια!”

Η κριτική δημοσιεύτηκε στο αμερικανικό EW από τη Mary Sollosi.

Aκολουθήστε το Entertainment Weekly στα social media:
★ Facebook
★ Instagram
★ Twitter