#Συνέντευξη -Θανάσης Κουρλαμπάς: “Μη συγκρίνουμε τα realities με τις εκπομπές μαγειρικής, σε αυτές, τουλάχιστον, μαθαίνεις κι αρκετά πράγματα

Μεγάλωσε τα “κολλημένα” με τα Yu-Gi-Oh πιτσιρίκια μας και μάς διασκέδασε ως Σκίπερ στους “Πιγκουίνους της Μαδαγασκάρης”… Από το 1998 πίσω από τις κάμερες, στη μεταγλώττιση ταινιών, κινουμένων σχεδίων και σήριαλ, πολλά χρόνια μπροστά τους, συνεργαζόμενος με μερικούς από τους καλύτερους σκηνοθέτες και σεναριογράφους μας, τρεις ολόκληρες δεκαετίες ακούραστος εκπρόσωπος του ποιοτικού θεάτρου… Ωστόσο, ο Θανάσης Κουρλαμπάς έγινε πασίγνωστος από το ρόλο του Κλεομένη στος “Άγριες μέλισσες” (“από τις αρτιότερες αντρικές, τηλεοπτικές ερμηνείες”, όπως γράφτηκε) και, από το 2020, σαν Ηλίας στη μεγάλη επιτυχία της ΕΡΤ1 “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο”.
Προσωπικά, είχα δει, διαβάσει, ακούσει πολλά. Κι είναι πολύ ελπιδοφόρο, σε αυτήν τη δουλειά, να επιβεβαιώνονται… τα καλύτερα! Άνθρωπος πραγματικά ευγενής, που πατά γερά στα πόδια και τις απόψεις του, συνειδητοποιημένος, συνεπής, απαλλαγμένος από ταπεινά συναισθήματα, σεμνός, ευαίσθητος και ευαισθητοποιημένος. Κι όσο κι αν μοιάζει υπερφίαλο, το να συνομιλείς -σχεδόν για όλα- με τον Θανάση Κουρλαμπά, αποτελεί τιμή!

Ας ξεκινήσουμε από τον τόπο γέννησής σας, την Καλαμάτα. Ποιες εικόνες, ποιες γεύσεις και αρώματα κρατάτε ακόμα μέσα σας;

Τη θάλασσα, πάρα πολύ έντονα, το κάστρο, τα σχολικά χρόνια, τη συνάντησή μου με 4-5 ανθρώπους, που έγιναν άνθρωποί μου για όλη τη ζωή… Τις πρωινές τηγανίτες και την ασύλληπτη ψαρόσουπα της μητέρας μου, συν το ψητό της Κυριακής, και τα αποξηραμένα γαρύφαλλα που μασουλούσε συνεχώς ο πατέρας μου και μοσχοβολούσε η αναπνοή του. Η Καλαμάτα είναι η πόλη που θα “επιστρέφω” πάντα!

Από διαφορετική σκοπιά κάθε μία, και οι δύο τελευταίες, τηλεοπτικές εμφανίσεις σας εξελίσσονται στην ελληνική επαρχία, με άτομα που όλο και αναζητούν αυτό το “κάτι παραπάνω” κι ας είναι… του γείτονά τους.

Θ. Κ.: Αυτό, προσωπικά δεν το προσδιορίζω στην επαρχία. Μάλλον στα αστικά κέντρα  επικεντρώνεται περισσότερο ο άνθρωπος στο εγώ του, οπότε μεγαλώνουν οι ορέξεις και τα θέλω του. Στην επαρχία, η ζωή είναι κάπως πιο παραδοσιακή και λιγότερη θαμπωμένη απ’ ό,τι στις πόλεις. Υπάρχει ακόμα το ενδιαφέρον, το νοιάξιμο, τα καλημερίσματα, οι γιορτές, ο Επιτάφιος… Εγώ, εδώ, δυστυχώς αγνοώ ποιοι ζουν στους άλλους ορόφους της πολυκατοικίας μου.

Εσείς, μαζί με τη σύζυγό σας-καθηγήτρια θεατρικής αγωγής, μεγαλώνετε έναν προέφηβο κι ένα κορίτσι στην εφηβεία. Πόσο σας τρομάζουν όσα συμβαίνουν γύρω μας;

Θ. Κ.: Πέρα από τις καθημερινές ανησυχίες, για το πώς μεγαλώνουν δύο παιδιά σε μια κλειστή κοινωνία, όπως είναι μια μεγαλούπολη, ο φόβος δεν επικεντρώνεται μόνο στα επίκαιρα. Ο κορονοϊός κάποτε θα τελειώσει. Η οικονομική κρίση θα αναδιαμορφώσει τη ζωή μας. Όμως, τι μέλλον μπορεί να έχουν, σε μια κοινωνία που ακόμα βράζει από ανισότητες και δεν είναι ικανή να ενσωματώσει τους νέους ανθρώπους στους κόλπους της; Οι νέοι μας φεύγουν κι αυτό δε με τρομάζει επειδή εγώ θέλω να κρατήσω τα παιδιά μου κοντά μου, αλλά γιατί κινδυνεύουμε να ερημώσουμε από μυαλά, ταλέντα, καλλιτεχνικές τάσεις, επιστήμονες!

Έχετε αναφερθεί, σε συνεντεύξεις σας, στην πολύ δύσκολη περίοδο της καραντίνας… Πιστεύετε ότι ίσως “άφησε” και κάτι θετικό, όπως ότι περάσαμε περισσότερο χρόνο με τους δικούς μας και καθίσαμε ξανά στο τραπέζι ως οικογένεια;

Θ. Κ.: Σίγουρα μας έδωσε την πολυτέλεια να κοιτάξουμε λίγο περισσότερο τον μικρόκοσμό μας, τους άνθρώπος μας, τις γωνιές του σπιτιού μας, διαβάσαμε, συζητήσαμε, όμως, το καταναγκαστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο έγιναν όλα αυτά ήταν τόσο δυσάρεστο, που πρέπει να κάνεις μεγάλη προσπάθεια να κρατήσεις τα καλά. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο! Και θα μας πάρει 1-2 χρόνια τουλάχιστον, για να ξαναπρολάβουμε το “τραίνο”.

Πάντως, όλο αυτό το διάστημα, πολλοί επιστρέψαμε στην τηλεθέαση και, η τηλεόραση, στις ποιοτικές σειρές. Συγχρόνως, κατακλυστήκαμε από realities, ακόμα κι αν αυτά αφορούν στη μαγειρική. Πώς κάνουμε τη σωστότερη επιλογή;

Θ. Κ.: Προσωπικά, προτιμώ να παραμένω πάντα στην όχθη του μη κριτή. Είναι εσωτερική ανάγκη του καθένα τι θέλει και γιατί θέλει να το δει και, επιπλέον, όταν κρίνεις ένα προϊόν, είναι σαν να κρίνεις το ποσοστό που το παρακολουθεί. Σαφώς θα προτιμούσα, η αύξηση της τηλεθέασης να έρχεται από καλές, ποιοτικές εκπομπές και θεωρώ μεγάλο άλμα της κρατικής τηλεόρασης που αποφάσισε να επενδύσει στην ελληνική μυθοπλασία, ωστόσο, καθένας βλέπει ό,τι τον ευχαριστεί.
Εγώ αισθάνομαι τυχερός -γιατί, χρειάζεται και τύχη, να βρεθείς στην κατάλληλη στιγμή και να σηκώσεις το κατάλληλο τηλεφώνημα…- τόσο με τις “Άγριες μέλισσες” όσο με το “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο”. Ειδικά για το δεύτερο, πιστεύω ότι, το να κάνεις τον κόσμο να περνά μία ώρα, κάθε μέρα, με ένα χαμόγελο στα χείλη, είναι σπουδαίο επίτευγμα!
Ωστόσο, μη συγκρίνουμε τα realities με τις εκπομπές μαγειρικής… Σε αυτές, τουλάχιστον, μαθαίνεις κι αρκετά πράγματα.

Η ευρεία αναγνωρισιμότητα, σε εσάς ήρθε κυρίως από τις σειρές που αναφέρατε και, μάλιστα, σε σχετικά μεγάλη ηλικία. Πώς τη διαχειριστήκατε;

Θ. Κ.: Από νωρίς κατάλαβα ότι, όλη αυτή η ιστορία, είναι ένα είδος ψευδαίσθησης. Είχα την τύχη να ανδρωθώ δίπλα στο σπουδαίο Σπύρο Ευαγγελάτο ο οποίος, πέρα ότι με διαμόρφωσε σαρωτικά και ως άνθρωπο και ως ηθοποιό, με βοήθησε να συνειδητοποιήσω από νωρίς ότι, η δουλειά μας, είναι ένα υπέροχο, μαγικό ταξίδι, όμως, δε σε κάνει τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω από τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι γλυκό, όμορφο, δοτικό να σε αναγνωρίζουν, είναι ακραία γοητευτικό, αλλά είναι και υπεραρκετό! 

Η αναγνωρισιμότητα επιτρέπει, όμως, να κινηθείτε “αλλιώς” και στο θέατρο…

Θ. Κ.: Στη δική μου περίπτωση, εξακολουθώ να περπατώ περίπου στα ίδια μονοπάτια που έχω επιλέξει από την αρχή της θεατρικής μου πορείας. Έχω πει “όχι” σε προτάσεις που ήρθαν λόγω τηλεόρασης κι έχω τη χαρά και την ευλογία να έχω βάλει θεατρικά “στοιχήματα” που πέτυχαν! Αναφέρομαι στο “Θάνατο του Ιβάν Ίλιτς”, του Τολστόι, που επαναλαμβάνουμε, για 3η χρονιά, με την “αδερφή-ψυχή μου” πια -μόνο έτσι μπορώ να τον περιγράψω- Γιώργο Γαλίτη, σε σκηνοθεσία πάλι (σ.σ. μετά από 5ετή συνεργασία στην πολυβραβευμένη παράσταση “Οι 12 ένορκοι”) της αγαπημένης μου Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.
Κάθε Τετάρτη, στο θέατρο “Αλκμήνη”, δύο ηθοποιοί μοιραζόμαστε τους 19 χαρακτήρες του έργου, χωρίς κανένα απολύτως επιπλέον στοιχείο. Είμαστε εμείς και μία περιστρεφόμενη πολυθρόνα επί σκηνής…
Επιπλέον, έχω την ιδιαίτερη χαρά και τιμή να βρίσκομαι, κάθε Πέμπτη με Κυριακή, σε μία από τις κορυφαίες θεατρικές στέγες της χώρας μας. Στο θέατρο “Επί Κολωνώ”, πλάι στην υπέροχη -και ως ηθοποιό και ως άνθρωπο- Παναγιώτα Βλαντή και τον επίσης εξαιρετικό Χάρη Τσιτσάκη, σε ένα πολύ τρυφερό κείμενο του Νταβίντ Ντεσόλα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και παραγωγή της ομάδας ΝΑΜΑ.
Πέρα από ψυχολογικό και υπαρξιακό δράμα, “Η σιωπηλή λίμνη” έχει πολύ λεπτές αποχρώσεις χιούμορ, με κεντρικό άξονα πώς διαχειρίζεται κάθε άνθρωπος οποιοδήποτε τραύμα κουβαλάει, ακόμα κι αν, προσπαθώντας να αντεπεξέλθει, δημιουργεί μία επίπλαστη πραγματικότητα.

Στον “Ίβαν Ίλιτς” συνειδητοποιούμε ότι, το μόνο σίγουρο στη ζωή, είναι ο θάνατος!

Θ. Κ.: Ναι, είναι η μόνη σιγουριά, αλλά είναι κι αυτή που δίνει τόσο μεγάλη αξία στην ίδια τη ζωή!
Ανεξαρτήτως χρονικού διαστήματος, η ζωή είναι ένα κορυφαίο μονοπάτι προς το άγνωστο και, ασχέτως τι ελπίζει κανείς, ανάλογα την πίστη, τις αντοχές, τις φοβίες του, όταν έρθει η στιγμή να ζυγίσει πώς την περπάτησε και αισθανθεί συνεπής, τόσο πιο ανάλαφρα θα αφήσει την τελευταία του πνοή. Πιστεύω ότι, ακόμα και στις αμφιβολίες, τις ανατροπές, τα πισωγυρίσματά μας, είναι πάρα πολύ σημαντικό να διέπει η συνέπεια τη ζωή μας. Η συνέπεια είναι πρωτοξαδέρφη της ευθύνης. Κι είναι απολύτως προσωπική ευθύνη ποιες απόψεις δημιουργείς στην πορεία σου και τη συνεχή συνδιαλλαγή σου με όλους και όλα και με πόση συνέπεια τις στηρίζεις.
Προσωπικά, μετά από 50 χρόνια ζωής, έχοντας βιώσει τραγικές απώλειες, αλλά και το μεγαλείο του έρωτα, της αγάπης, της φιλίας, κι έχοντας και την ευλογία να κάνω αυτήν τη σπουδαία δουλειά της ενσάρκωσης διαφορετικών ψυχισμών, έχω καταλήξει πως, αν αξίζει κάτι, είναι πόσο ενδιαφέρον, ευγένεια, κατανόηση, καλοσύνη, νοιάξιμο έδειξες στους ανθρώπους γύρω σου. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία, παρά το χέρι του άλλου! Όπως το “διαβάζει” αυτό καθένας…

Η συνέντευξη στην Ελευθερία Κανακάκη δημοσιεύτηκε στο τεύχος Φεβρουαρίου του περιοδικού Cook που κυκλοφορεί κάθε Σάββατο με την εφημερίδα Παραπολιτικά και μετά μόνο του στα περίπερα.

Ακολουθήστε το Entertainment Weekly στα social media:
★ Facebook ★ Instagram ★ Twitter ★ Spotify