#Review -Τα Κόκκινα Φανάρια του Βασίλη Μπισμπίκη είναι γροθιά στο στομάχι

Κόκκινα Φανάρια -Τεχνοχώρος Cartel

Όταν ανακοινώθηκε πως ο Βασίλης Μπισμπίκης θα ανεβάσει μία queer εκδοχή των Κόκκινων Φαναριών στον Τεχνοχώρο Cartel με έντονο διεμφυλικό χαρακτήρα, άρχισα να ανυπομονώ να παρακολουθήσω το συγκεκριμένο εγχείρημα.

Επισκεπτόμενος για ακόμα μια φορά τον ιδιαίτερο αυτό χώρο, δεν θα πω ψέματα, συνέλαβα τον εαυτό μου να προσπαθεί να συνδέσει τα έργα πριν ακόμα ξεκινήσει παράσταση και ένιωσα ένα αίσθημα ανυπομονησίας και θαυμασμού.

Οι νέες φωτό για τα Κόκκινα Φανάρια του Βασίλη Μπισμπίκη

Ο Βασίλης Μπισμπίκης, ο οποίος διακρίνεται για την ρεαλιστική και ιδιαίτερα σκηνοθετική του “ματιά”,  πήρε  στα χέρια του το αρχικό κείμενο του Αλέκου Γαλανού και το άλλαξε εξ ολοκλήρου. Δεν θυμίζει σε τίποτα την ταινία που όλοι ξέρουμε, ταινία που είχε προκαλέσει τη δυσαρέσκεια του συγγραφέα καθώς θεωρούσε πως μετρίαζε υπερβολικά τις κορυφώσεις του έργου του.

Παρόλα αυτά, θεωρώ πως ούτε το κείμενο, ούτε η πλοκή είναι το σημαντικό στην παράσταση καθώς όλοι μας γνωρίζουμε την υπόθεση και το τι θα συμβεί. Αυτό που έχει σημασία και κατάφερε να επιτύχει ο Μπισμπίκης  είναι η δημιουργία ενός ολοκληρωτικά διαφορετικού κόσμου και την συμβίωση αυτής της μικρής κοινωνίας, μιας κοινωνίας η οποία προσπαθεί να επιβιώσει στην ωμή πραγματικότητα και την αλήθεια που ο ίδιος ήθελε να αποδώσει.

Η είσοδος στο κοινό στον χώρο του θεάτρου περνάει μέσα από το σκηνικό με αποτέλεσμα να σε βάζει άμεσα στην συνθήκη που έχει δημιουργηθεί, λεπτά πριν την έναρξη της παράστασης. Πολλοί κοντοστάθηκαν για να περιεργαστούν την εικόνα που αντικρίζουν, όπως φυσικά κι εγώ, προσπαθώντας  ενδεχομένως να την συγκρίνουν με την αρχική ταινία κάτι που φυσικά μόνο εύκολο δεν ήταν!

Με την έναρξη της παράστασης ξεκίνησε ένας ξέφρενος χορός, με ξεσήκωμα των θεατών δημιουργώντας την αίσθηση ότι ο θεατής είναι εντός του οίκου ανοχής και συμμετέχει στην παράσταση χωρίς να είναι απαραίτητα Interactive.

Από τα πρώτα λεπτά φάνηκε έντονο το ύφος του “διαφορετικού”. Κάθε διάλογος κρύβει έναν προσωπικό πόνο, πόνο σωματικό και ψυχικό, έναν πόνο διαχρονικό που δεν γνωρίζει δεκαετίες και χρονικές στιγμές, που δεν αφορά μόνο τη δεκαετία του 50 που γράφτηκε το έργο, αλλά φτάνει στο σήμερα.

Μέσα από τις ιστορίες τους, ιστορίες βιωμένες στα μονοπάτια της queer νύχτας και του αγοραίου έρωτα, όλα αυτά τα βιώματα γίνονται αφήγηση , έγιναν μια άσχημη ανάμνηση που παίρνει σάρκα και οστά πάνω στη θεατρική σκηνή.

Μια αφήγηση γεμάτη όνειρα, ελπίδα που σκιαγραφεί έναν κόσμο που αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε ή καν να συζητήσουμε, πόσο μάλλον να τον δούμε ζωντανό μπροστά μας.

Παίρνει σχήμα ένας κόσμος ξένος σε εμάς, ξένος γιατί δεν έχουμε βιώσει δεν έχουμε καν αντιληφθεί αυτό που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι σε έναν κόσμο σκοτεινό με σπαραγμούς και ψυχολογικά θραύσματα.

Έναν κόσμο διαφορετικό στους πολλούς, φυσιολογικό όμως για άλλους. Εναν κόσμο που ντύνεται όμως με mainstream μουσική με τραγούδια των Queen, του George Michael, της Lady Gaga.

Πόση απόρριψη να μπορέσει να σηκώσει η ψυχή και το σώμα ενός ανθρώπου»

Ο Βασίλης Μπισμπίκης μας παρουσιάζει την Μπέττυ Βακαλίδου, Ο Βασίλης Μπισμπίκης ανεβάζει στη σκηνή την Μπέττυ Βακαλίδου, την Ελληνίδα τρανσέξουαλ, από τα γνωστότερα διεμφυλικά άτομα στην Ελλάδα, που πρόβαλλε δημοσίως την ταυτότητά της, και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και των παρενδυτικών και ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του πρώτου ελληνικού ομοφυλοφιλικού κινήματος στην Ελλάδα, του Α.Κ.Ο.Ε. (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας).

Μια γυναίκα που στάθηκε στα πόδια της όλα αυτά τα σκοτεινά, για την ίδια χρόνια, χρόνια ταπείνωσης, ρατσισμού, εξευτελισμού, βίας. «Πόση απόρριψη να μπορέσει να σηκώσει η ψυχή και το σώμα ενός ανθρώπου» μας ρωτάει και μας βάζει να σκεφτούμε πόσο ο καθένας μας φέρει ευθύνη. Τι έχει κάνει και κυρίως τι δεν έχει κάνει για γυναίκες σαν την Μπέττυ,  μια γυναίκα που στάθηκε στα πόδια της όλα αυτά τα σκοτεινά, για την ίδια χρόνια, χρόνια ταπείνωσης, ρατσισμού, εξευτελισμού, βίας και κατάφερε να ανταπεξέλθει στη σκληρή πραγματικότητα.

Η Μπέττυ ως Μαντάμ Παρί ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Μαζί της  ο Μιχαήλος που τον υποδύεται άρτια ο Τάσος Σωτηράκης μια ερμηνεία με μέτρο και ισορροπία ενώ η Κατερίνα, η πιο παλιά τρανς ιερόδουλη του οίκου, παίρνει  σάρκα και οστά από τον Δημήτρη Παπάζογλου, η οποία παρόλο που καθαρίζει τουαλέτες και υπομένει την όποια κακοποίηση, μας αφηγείται τη ζωή της με ιδιαίτερα νοσταλγικό ύφος. Μια νοσταλγία που προφανώς πηγάζει από τον ίδιο τον Παπάζογλου καθώς όπως έχει ήδη δηλώσει , νιώθει σαν μια άλλη εκδοχή του Billy Elliot -ποτέ δεν ένιωσε καταπιεσμένος για την ιδιαιτερότητά του ενώ δεν έκρυψε ποτέ αυτό που είναι.

Τον θίασο συμπληρώνουν με λαμπρές αξιώσεις ο απολαυστικότατος Δημήτρης Γαλάνης Ερατώ Αγγουράκη, ο Λευτέρης Αγουρίδας, η Ελεονώρα Αντωνιάδου, ο Γιανμάζ Ερντάλ, η Μάρα Ζαλώνη, ο Μάνος Καζαμίας, η Αγγέλα Πατσέλη, ο Γιώργος Σιδέρης, ο Στέλιος Τυριακίδης, η Πουριά Χοσσεϊνί και ο Διονύσης Κοκκοτάκης.

Όσο κι αν επιλέγουμε ενδεχομένως να αποστρέφουμε το βλέμμα μας, όσο κι αν μας βολεύει να τους θεωρούμε αόρατους ή πλάσματα της φαντασίας μας ακόμα και ήρωες ενός θεατρικού έργου, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται παντού, γύρω μας, μπροστά μας, δίπλα μας και απλά αρνούμαστε να δούμε την ωμή αλήθεια.

Τα Κόκκινα Φανάρια του Βασίλη Μπισμπίκη συνδέουν και ενώνουν τις όποιες κοινωνίες έχουμε δημιουργήσει, φυλετικές-αφυλετικές, και παρουσιάζουν τον έρωτα, την αγάπη και τα όνειρα ανάμεσα σε άτομα διαφορετικής πολιτισμικής καταγωγής και σεξουαλικού προσανατολισμού και τα ορίζουν εκ νέου.

ΥΓ: Η παράσταση, που είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 17 ετών, προβλημάτισε αρκετούς, από διαφορετική ηλικιακή κατηγορία, οι οποίοι αποχώρησαν από τον χώρο κατά τη διάρκεια της παράστασης κι αυτό υποδηλώνει πολλά.

Ακολουθήστε το Entertainment Weekly στα social media:
★ Facebook ★ Instagram ★ Twitter ★ Spotify