#Review Το “Ούτε Άγιοι, Ούτε Ήρωες” του Gabrielle Nissim για τους αληθινούς ήρωες δίπλα μας

“Μήπως αντιμετωπίζω ένα θέμα σαφώς απαιτητικό, όπως εκείνο των δικαίων, σα να είμαι ένας ιεροκήρυκας που έχει την αξίωση να διακρίνει το καλό από το κακό; Με ποια ιδιότητα άραγε μιλάω γι’ αυτό το θέμα;”, αναρωτιέται ο Gabrielle Nissim στην αρχή του βιβλίου του, ως άλλος Σωκράτης που διαρκώς διακατέχεται από την αμφιβολία. Ο ίδιος, ωστόσο, έχει αποδείξει ότι πιστεύει ακράδαντα στο καλό και σωστό (πρόκειται για τον ιδρυτή του δικτύου “Ο Κήπος των Δικαίων”, όπου τιμώνται άνθρωποι οι οποίοι προστάτευσαν την αξιοπρέπεια και τη ζωή των συνανθρώπων τους, σε περιόδους μαζικών εγκλημάτων ή σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Πλέον, “Οι Κήποι” έχουν την υποστήριξη του ΟΗΕ ανά τον πλανήτη και γι’ αυτό μας διηγείται ιστορίες όχι για αγίους και ήρωες, “που υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας”, αλλά για κανονικούς ανθρώπους, με ελαττώματα σαν τα δικά μας, που στάθηκαν ικανοί να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, κάνοντας εκπληκτικά θαρραλέες πράξεις.

Σύμφωνα με το Ταλμούδ (το βασικό κείμενο του ραββινικού Ιουδαϊσμού), κάθε γενιά γνωρίζει τριάντα έξι “κρυμμένους δίκαιους” που εμποδίζουν την καταστροφή του κόσμου. Έχοντας, ωστόσο, στη μνήμη μας όλα τα γεγονότα του 20ού αιώνα και το βλέμμα μας στραμμένο στο παρόν, μπορούμε να πούμε πως – για καλή μας τύχη – είναι πολύ περισσότεροι! Είναι όλοι όσοι αντιτάχθηκαν στο Ολοκαύτωμα, αλλά και ο Σοβιετικός αξιωματικός Στανισλάβ Πετρόφ, που απέτρεψε έναν πυρηνικό πόλεμο με τις ΗΠΑ , με κίνδυνο να υποστεί τραγικές συνέπειες στη χώρα του, ή ο Χαμάντι μπεν Αμπντεσλέμ, ο Τυνήσιος ξεναγός που, το 2015, κατά τη διάρκεια μιας τρομοκρατικής επίθεσης, φυγάδευσε 45 Ιταλούς τουρίστες από το μουσείο Μπαρντό. Εναλλάσσοντας, λοιπόν, παρόμοιες, πραγματικές ιστορίες, με τις διδασκαλίες του Σωκράτη, του Μάρκου Αυρήλιου, του Διογένη του Κυνικού, της Χάνα Άρεντ, της Έττυ Χίλεσουμ, του Ουίλιαμ Σαίξπηρ ή του Μπαρούχ Σπινόζα, ο Gabrielle Nissim μάς διδάσκει ότι, πραγματικά δίκαιος, είναι αυτός που δρα για να σώσει έστω μία ζωή, ακόμα κι όταν γνωρίζει ότι δεν μπορεί να σώσει όλον τον κόσμο.

Το εκπληκτικό, όμως, είναι ότι το κάνει με το στοργικό λόγο ενός πολύπειρου παραμυθά και με τρόπο συναρπαστικό, που είναι αδύνατον να μας αφήσει ασυγκίνητους. Η αφηγήσεις του είναι μυθιστορηματικές, μακριά από προπαγάνδες κι ιδιοτέλειες, έτσι ώστε το συμπέρασμα να βγαίνει αβίαστο: σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχούν, όλο και περισσότερο, η αδικία, η ανηθικότητα κι η ασυδοσία, έχουμε πραγματική ανάγκη ανθρώπους “ανώνυμους” αλλά τόσο γενναίους, ώστε να ξεπερνούν τα στερεότυπα. Αυτά που ορίζουν την ανθρώπινη φύση ως ικανή για ό,τι χειρότερο με τη συνεχή άσκηση της κριτικής σκέψης και της ενσυναίσθησης, καθένας μπορεί να παραμείνει άνθρωπος, ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, και να προσφέρει ό,τι το καλύτερο!

Ακολουθήστε το Entertainment Weekly στα social media:
★ Facebook ★ Instagram ★ Twitter ★ Spotify