#Review House of Gucci -Υπερβολικά πολλά, αλλά όχι αρκετά
House of Gucci -είδαμε την ταινία.
House of Gucci -η κριτική του Entertainment Weekly
Η Coco Chanel είπε κάποτε πως πριν φύγεις από το σπίτι πρέπει να κοιταχθείς στον καθρέφτη και να αφαιρέσεις ένα πράγμα από πάνω σου. Αλλά ο Gucci δεν είναι η Chanel και ο Ridley Scott δεν είναι ένας άνθρωπος φτιαγμένος για μινιμαλισμό: Το House του κάνει σχεδόν τα πάντα στο μέγιστο, μια χαοτική ζωηράδα σε μια ταινία γεμάτη XL χαρακτήρες και ανατροπές τηλενοβέλας που μοιάζει λιγότερο με βιογραφική ταινία και περισσότερο με Δυναστεία από το duty free του αεροδρομίου.
Στα 157 λεπτά, θα μπορούσε επίσης να είναι σχεδόν μια μίνι σειρά, η οποία στην πραγματικότητα μπορεί να είχε εξυπηρετήσει τους σεναριογράφους Becky Johnston και Roberto Bentivegna και όλα τα σεναριακά ευρήματα που προσπαθούν να στριμώξουν σε αυτά.
Το κέντρο και το εφαλτήριο της ιστορίας, ωστόσο, είναι το ειδύλλιο μεταξύ του Maurizio Gucci (Adam Driver) και Patrizia Reggiani (Lady Gaga). Είναι μια μικροσκοπική κροτίδα, μια Αφροδίτη τσέπης με στενή φούστα και όνειρα που φτάνουν πολύ ψηλότερα από τη ρεσεψιόν της εταιρείας φορτηγών του πατέρα της. Είναι ψηλόλιγνος με τεράστια χέρια, ένα αφηρημένος γόνος πλούσιας οικογένειας που προτιμά να σπουδάσει νομικά παρά να πάρει τη δική του αναμενόμενη θέση στην οικογενειακή επιχείρηση.
Όταν γνωρίζονται σε ένα νυχτερινό κέντρο στο Μιλάνου το 1978, ο Maurizzio πιστεύει ότι εκείνη μοιάζει με τη Liz Taylor, εκείνη πιστεύει ότι εκείνος μοιάζει με εκατομμυριούχο. Είναι πολύ ντροπαλός και κοινωνικά αδέξιος για να κάνει κίνηση, αλλά εκείνη δεν είναι άβγαλτη: To μόνο που χρειάζεται είναι να συλλέξει λίγες πληροφορίες και να του κάνει ένα ελαφρύ stalking για να καθοδηγήσει τη μοίρα και να κερδίσει ένα πρώτο ραντεβού. Πολύ σύντομα εκείνος μαγεύεται από την αίσθηση ελευθερίας της και τα φιλιά από κραγιόν που αφήνει στη βέσπα του, ακόμα κι όταν ο αποδοκιμαστικός πατέρας του (o Jeremy Irons μακάβριος μέσα σε μια σειρά από μεταξωτές ρόμπες) τον αποκληρώνει.
Για λίγο το ζευγάρι παίζει με τα κατσαρολικά του σαν ένα συνηθισμένο νιόπαντρο ζευγαράκι, αλλά η εταιρεία Gucci βρίσκεται με κενό εξουσίας το οποίο ο νυν επικεφαλής της, αγαπημένος θείος του Maurizio, Aldo (ένας στοργικός Al Pacino), δεν μπορεί να καλύψει μόνος του — και σίγουρα όχι με τον δικό του γιο, τον αμυδρά γελοίο Paolo {κάτω από τις περούκες με φαλάκρα και προσθετικά βρίσκεται ο Jared Leto}.
Αρκετά σύντομα ο Maurizio επανέρχεται στo προσκήνιο, με την Patrizia σε ρόλο κονσιλιέρε και προσωπικής του Λαίδης Μάκβεθ. Όταν όμως οι φιλοδοξίες της για την εταιρεία ξεπερνούν την υπομονή του συζύγου της με τους «αουτσάιντερ» – και η προσοχή του στρέφεται σε μια παλιά φίλη (την Camille Cottin του Stillwater) που ταιριάζει περισσότερο στην τάξη του – ένα πιο μόνιμο σχέδιο Β αρχίζει να μπαίνει σε εφαρμογή.
Το House of Gucci είναι η δεύτερη ταινία του Ridley Scott φέτος μετά την υποτιμημένη Τελευταία Mονομαχία (Last Duel), και στα 83 του, η αίσθηση του μελοδράματος και η έξοχη επιδεξιότητά του είναι σε μεγάλο βαθμό αμείωτη. Η ιστορία του, με τα τεράστια παλάτσο, τα πρωτοσέλιδα σκάνδαλα και τους ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, μοιάζει σαν ένα από εκείνα τα παλιά άρθρα του Vanity Fair για τη διαφθορά των πλουσίων να ζωντανεύει στην οθόνη.
Υπό αυτή την έννοια, έχει περισσότερα κοινά με το All the Money in the World του 2017 από οποιονδήποτε Μονομάχο του ή American Gangster του. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Lady Gaga δεν έρχεται πλήρης πανοπλίας. Κάτω από τις κόκκινες στολές του σκι της Ferrari και τις τεράστιες περούκες, δονείται με μια ένταση που συχνά καλύπτει κάποιες ανόητες στιγμές. Χειροκρότημα, μόλις δόθηκε άπειρο υλικό για καινούργια gifάκια.
Είναι ξεκάθαρο ότι η Lady Gaga τα δίνει όλα, αν και δεν είναι βέβαιο πως παίζει στην ίδια ταινία με τους υπόλοιπους συναδέλφους της. Ο κλοουνίστικος Paolo του Jared Leto φαίνεται να παίζει σε κάποιο είναι σε κάποιο είδος τραγικής κωμωδίας. Η ιστορία με την Salma Hayek ως μεταμεσονύχτια τηλεοπτική μέντιουμ Patrizia είναι καθαρή φάρσα.
Και ο Driver, ίσως για πρώτη φορά, είναι το πιο cool άτομο στο δωμάτιο, ένας αριστοκράτης με διάσπαση προσοχής, που κρύβεται πίσω από το όνομά του και τα ωραία του πράγματα όποτε τα πράγματα γίνονται πολύ άσχημα ή δύσκολα. (Το ότι μιλούν όλοι με ένα άμορφο ριζότο προφορών που κυμαίνονται από το La Dolce Vita έως τον χαμένο αδερφό του Super Mario σίγουρα δεν βοηθά, αν και είναι επίσης δύσκολο εδώ που φτάσαμε να φανταστεί κανείς την ταινία χωρίς αυτές.)
Το Ηouse of Gucci θα μπορούσε να ήταν καλύτερη ταινία αν είχε αφοσιωθεί πλήρως στο υψηλό επίπεδο που υποσχέθηκε το τρέιλερ με το soundtrack των Blondie. Είναι πιο σοβαρό, τουλάχιστον κατά διαστήματα, μια περίεργη μείξη από υπερβολικά πολλά, αλλά όχι αρκετά. Το σενάριο επίσης τσιγκουνεύεται κάπως την σκηνή της δολοφονίας, η οποία αντιμετωπίζεται ως επί το πλείστον ως μέσο και απασχολεί περισσότερο ως συνέπεια από την ίδια την πράξη.
Αλλά ακόμα και ένα σπίτι διχασμένο όπως το House of Gucci εξακολουθεί να είναι περισσότερο διασκεδαστικό από όσο θα έπρεπε: ένα μεγάλο γλωσόφιλο ενός τεράστιου σεφ με το χρήμα, τη μόδα και πάνω απ’ όλα, τεράστιους κινηματογραφικούς αστέρες -να εγκληματούν και να δολοπλοκούν σαν να μην έχουν τίποτα να χάσουν, μέχρι που το χάνουν. να δολοπλοπλοκίες σαν να μην έχουν τίποτα να χάσουν, μέχρι να γίνει αλήθεια. Βαθμός: Β
Της Leah Greenblatt για το Entertainment Weekly
Ακολουθήστε το Entertainment Weekly στα social media:
★ Facebook ★ Instagram ★ Twitter ★ Spotify
instafeed
Διαβάστε επίσης:
