#Review Η νέα ταινία του Tom Hanks Finch συγκινεί, είναι όμως καλή;

Η ταινία “Finch” με μια πρώτη ματιά είναι τόσο κοντά σε αυτό που αποκαλούμε “αμερικανιά” ως προς τη δυστοπική αφήγηση του, tόσο που δεν αφήνει περιθώρια να το σκεφτούμε ξανά: Ο Tom Hanks υποδύεται έναν ετοιμοθάνατο, έναν από τους τελευταίους επιζώντες σε μια κατεστραμμένη Γη, ο οποίος προσπαθεί να φτιάξει ένα έξυπνο ρομπότ για να φροντίζει τον αγαπημένο του σκύλο αφού εκείνος φύγει από τη ζωή. Η ανθρωπότητα έχει ως επί το πλείστον αποτεφρωθεί από μια άγνωστη ηλιακή έκλαμψη.

Σχεδόν όλη η υπόλοιπη πανίδα και χλωρίδα φαίνεται να έχει εξαφανιστεί, ενώ ο ήρωάς μας επιβιώνει τρώγοντας ό,τι έχει απομείνει από κονσερβοποιημένη τροφή… αλλά όσο το σκυλάκι είναι ζωντανό, ένα αίσιο τέλος είναι πιθανό να συμβεί. Ως εκ τούτου, φαινομενικά όλη η γνώση του είδους μας διοχετεύεται στη δημιουργία ενός περίτεχνου και ευφυούς ρομπότ σε έναν κόσμο δίχως ανθρώπους. Είναι σαν μια ζοφερή και αργή παραλλαγή όλων αυτών των συνηθισμένων ταινιών καταστροφής, όπου το κατοικίδιο της οικογένειας σώζεται στο τελευταίο λεπτό και όλοι είναι ανακουφισμένοι, ακόμη και όταν ολόκληρη η ανατολική ακτή έχει εξαφανιστεί από το χάρτη…

Η ίδια η ιδέα και μόνο είναι τόσο δακρύβρεχτη σε τόσα πολλά επίπεδα που ένας κινηματογραφιστής διατρέχει τον κίνδυνο να αποπροσανατολίσει το κοινό του γέρνοντας υπερβολικά προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Εκεί έρχεται και ο Hanks. Η αναγέννηση του ηθοποιού τα τελευταία χρόνια ως η “πατρική φιγούρα της Αμερικής” δεν είναι απλώς μια ακόμα παράλογη άποψη του πολιτισμού μας που έχει υποταχθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχει να κάνει με την αυτοπεποίθηση που αποπνέει ως ερμηνευτής στην τωρινή ηλικία του. Ο Hanks είναι ένας ηθοποιός, ικανός για μια εποχή, στην οποία δεν μπορεί να ταιριάξει: Σε ταινίες όπως το “Cast Away” , το “Captain Phillips” , το “Saving Private Ryan” και το περσινό “Greyhound”, μεταφέρει υποσυνείδητα ένα αίσθημα ανημποριάς και ευθραυστότητας, ακόμα και όταν το κάνει συνειδητά. Αυτό τον καθιστά έναν βαθιά ανθρώπινο ήρωα, υποδηλώνοντας ότι δεν χρειάζεται κανείς μυϊκή δύναμη για να τα καταφέρει απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά μάλλον αξιοπρέπεια και ενσυναίσθηση.

Ως Finch Weinberg, ένας μοναχικός άντρας που ζει σε έναν κατεστραμμένο κόσμο όπου οι τρύπες στον ουρανό έχουν καταστήσει το ηλιακό φως ραδιενεργό, ο Hanks είναι βασικά ένα παράδειγμα του μέσου ανθρώπου που έχει βρεθεί σε μια δυσμενή κατάσταση. Δουλεύοντας σε ένα εγκαταλελειμμένο εργαστήριο, παίρνει εγκυκλοπαίδειες και άλλα βιβλία για να τα σαρώσει σε έναν υπολογιστή ελπίζοντας να τροφοδοτήσει όλη αυτή τη γνώση στο μυαλό του “Jeff”, ενός ρομπότ που, ο Finch ελπίζει, να μάθει πώς να επιβιώσει σε αυτόν τον κόσμο και να φροντίσει τον σκύλο του, τον Goodyear. Ο Finch είναι προφανώς μηχανικός – έχει κατασκευάσει μια σειρά από μηχανοκίνητα και αυτοματοποιημένα αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένου ενός πιστού ρομπότ ονόματι Dewey – μοιάζει πολύ με τον WALL-E. Όμως, ο Hanks τον υποδύεται με τέτοιον τρόπο, που αισθάνεσαι ότι πρόκειται για έναν συνηθισμένο άνθρωπο, έτοιμος να ανταπεξέλθει στην πιο δύσκολή του αποστολή.

Μεγάλο μέρος της ταινίας περιλαμβάνει ένα οδικό ταξίδι με τον Finch και την παρέα του να διασχίζουν τη χώρα με με κατεύθυνση προς το Σαν Φρανσίσκο. Ο Finch έχει κάποια ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει λίγη ζωή έξω από τη Δύση. Στην πορεία, ξεπερνούν τους ανεμοστρόβιλους, περνούν από εμπορικά κέντρα που είναι παγιδευμένα από εκρήξεις και, σε ένα σημείο, αποφεύγουν ένα απειλητικό όχημα που εμφανίζεται μυστηριωδώς στο δρόμο τους. Τελικά, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εκεί έξω, αν και ο Finch έχει μάθει να μην τους εμπιστεύεται ποτέ. Καθώς ο Jeff (με την κάπως αστεία φωνή του Caleb Landry Jones) γίνεται όλο και πιο περίεργος όσο πιο έξυπνος γίνεται, ο Finch έχει την ευκαιρία να μιλήσει ανοιχτά και να εξηγήσει σε αυτόν (και κατ’ επέκταση σε εμάς) πώς κατάντησε ο κόσμος μας.

Και ενώ το ρολόι μετράει αντίστροφα για την κατάρρευση της υγείας του Finch, το έργο δεν αποπνέει κάποια επείγουσα ανάγκη ή κάποιον ενθουσιασμό. Το σενάριο είναι πραγματικά απλοϊκό, σχεδόν όλη η ιστορία βρίσκεται στην περίληψη και στην πλοκή τα πράγματα μένουν στέρεα και δεν συμβαίνουν και πολλά. Όμως, ο σκηνοθέτης Miguel Sapochnik έχει την ικανότητα να κάνει αυτόν τον κόσμο εχθρικό και δυστοπικό, και αυτό μετράει. Μαζί με τον Hanks διατηρούν το ενδιαφέρον μας, επιτρέποντάς μας να ταυτιστούμε με την απόγνωση του Finch – την απόγνωσή του για το περιβάλλον του, για τον εαυτό του, για τον σκύλο του, σχεδόν για τα πάντα.

Αλλά, την ίδια στιγμή, η παραγωγή βαδίζει σε μια λεπτή γραμμή, επειδή η ιδέα πίσω από την ταινία είναι τόσο απωθητική που θα μπορούσε να γίνει αβάσταχτη πολύ σύντομα. Είναι το μεγάλο παράδοξο του σύγχρονου μελοδράματος: Θέλουμε να νιώθουμε πράγματα, αλλά θέλουμε να προσποιούμαστε ότι τα νιώθουμε ειλικρινά και χωρίς καμία χειραγώγηση – παρά το γεγονός ότι οι ταινίες το κάνουν συνέχεια αυτό. Αυτός είναι ο λόγος του να έχεις τον Hanks στο επίκεντρο μιας ιστορίας. Προκαλεί την συμπόνια και τον θαυμασμό μας μέσα από την ίδια του την παρουσία. Η ταινία μπορεί να μην είναι άψογη, αλλά εκείνος είναι το επίκεντρο της ιστορίας.

Η ταινία είναι διαθέσιμη στο Apple TV+.

Δείτε παρακάτω το trailer.

Ακολουθήστε το Entertainment Weekly στα social media:
★ Facebook ★ Instagram ★ Twitter ★ Spotify