#REVIEW- Διαβάσαμε το Ο Δικός μας Πόθος της Carolin Emcke

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΘΟΣ
της Carolin Emcke
Εκδόσεις Πόλις

Αν πρέπει να κατατάξουμε σε κάποια κατηγορία το συγκεκριμένο βιβλίο, θα ήταν αυτή της autotheory •έννοια που χρησιμοποιείται ευρέως πλέον στην Αμερική, δηλώνοντας την αμφισβήτηση μιας κυρίαρχης αντιμετώπισης και του θεωρητικούς της πλαισίου, μέσω υποκειμενικών εμπειριών και αυτοβιογραφικού υλικού. Έτσι και στο «Ο δικός μας πόθος» (σε μετάφραση Δημήτρη Δημοκίδη), η Καρολάιν Έμκε εξιστορεί τα προσωπικά της βιώματα, σε μία απόλυτα εσωτερική προσπάθεια καθορισμού της σεξουαλικής της ταυτότητας. Και παρότι χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό, σε καμία περίπτωση δεν το κάνει για να μιλήσει εξ ονόματων ολων μας. Το κάνει για να τονίσει ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στη διαφορετικότητα του συναισθήματος της ερωτικής έλξης και του πόθου •οτιδήποτε άλλο, αποτελεί άλλη μία στέρηση των προσωπικών μας ελευθεριών!

Δύο οι αφηγηματικοί χρόνοι που χρησιμοποιεί: το παρελθόν και το παρόν. Από τη μία, μας πάει πίσω, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, την εποχή που η Έμκε βρισκόταν στο Γυμνάσιο και εκπροσωπούσε την τάξη της στην κλειστή σχολική κοινότητα, ως ένα ιδιαίτερα αγαπητό και δημοφιλές άτομο, σε αντιθεση με το συνομήλικό της Ντάνιελ, ο οποίος βίωνε καθημερινά την κακοποιητική συμπεριφορά των συμμαθητών του. Λίγα χρόνια μετά, ο Ντάνιελ αυτοκτόνησε…

Από την άλλη, μάς μιλά για τη δημοσιογραφική της πορεία και τα ταξίδια της ανά τον κόσμο, ειδικότερα δε σε ανατολικές χώρες (Πακιστάν, Αφγανιστάν, Ισραήλ, Γάζα κ.ά.), ως πολεμική ανταποκρίτρια… Εκεί όπου η Έμκε πρέπει συνεχώς να κρύβεται, καταφεύγοντας σε πλήθος ψεμάτων, ακόμα και για το αν είναι παντρεμένη ή όχι. Γιατί, γνωρίζει καλά ότι, μπορεί να την οδηγήσει σε θάνατο, ακόμα και η υποψία ότι είναι (γυναίκα!) ομοφυλόφιλη.

Συγκρίνοντας, ωστόσο, ό,τι βιώνει στα ταξίδια της με τη φαινομενικά προοδευτική Δύση, συνειδητοποιεί -κι εμείς μαζί της- ότι οι κοινωνικές νόρμες που ακόμα κυριαρχούν και τα στερεότυπα, οδηγούν σε εξάρσεις ομοφοβικών φαινομένων όλο και συχνότερα. Τι νόημα έχει να μπορεί να κρατά το χέρι της κοπέλας της και να τη φιλά στο δρόμο, όταν ο θρησκευτικός γάμος συνεχίζει να απαγορεύεται και η παιδοθεσία, από ομόφυλα ζευγάρια, παραμένει ένας δύσβατος, γεμάτος περιορισμούς δρόμος; Και μέχρι ποιου σημείου μπορεί η ίδια να πολεμήσει την καθολική εκκλησία της Γερμανίας, που τη φοβάται ακόμα και τώρα;

Σε όλα αυτά, τα άκρως εξομολογητικά αλλά μέσω μιας υποδειγματικής γραφής, εν είδει δοκιμίου, η Έμκε πηγαινοέρχεται σε όσα αναγκάστηκε να περάσει ο Ντάνιελ και το τραγικό τέλος που εκείνος είχε, γεμάτη από ενοχή! Γιατί, μπορεί εκείνη να μη συμμετείχε ποτέ στις παρενοχλήσεις των υπόλοιπων, όμως, δεν τον συναισθάνθηκε και δεν τον προστάτεψε. Εκείνη, αντίθετα, είχε το προνόμιο να ενηλικιωθεί, να ανακαλύψει τον εαυτό της και το σώμα της, να συνειδητοποιήσει ότι της αρέσουν οι γυναίκες, να κάνει την επανάστασή της και να
κερδίσει, τουλάχιστον στο οικογενειακό, φιλικό, επαγγελματικό περιβάλλον της, την αποδοχή. Μέσα από αυτό το χρονικό πήγαινε-έλα, λοιπόν, η Έμκε πετυχαίνει να μετατρέψει ένα καθαρά προσωπικό κείμενο σε βαθιά πολιτικό, καλώντας μας όλους -αλλά πρωτίστως τον εαυτό της- να παραδεχτούμε τις σιωπές του “τότε” και να σταθούμε πλέον, φωναχτά, δίπλα σε οτιδήποτε “διαφορετικό”!

Ακολουθήστε το Entertainment Weekly στα social media:
★ Facebook ★ Instagram ★ Twitter ★ Spotify