#Review -Διαβάσαμε το Να Μάθω Να Μιλώ Με Τα Φυτά της Marta Orriols

ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΜΙΛΩ ΜΕ ΤΑ ΦΥΤΑ της Marta Orriols, Εκδόσεις Καστανιώτη
Άραγε, μετριέται ο πόνος; Πονάει περισσότερο η απόρριψη και ο χωρισμός από ένα αγαπημένο πρόσωπο ή η ξαφνική απώλεια του ίδιου αγαπημένου προσώπου; Και αν συμβούν σε κάποιον και τα δύο αυτά μαζί, από πού μπορεί να αντλήσει παρηγοριά και δύναμη για να συνεχίσει;

Η Πάουλα είναι μία παθιασμένη με τη δουλειά της νεογνολόγος, εργάζεται σκληρά σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της Βαρκελώνης και συγκατοικεί πολλά χρόνια με τον Μάουρο, τον οποίο θεωρεί ξεχωριστό και αγαπά. Η σχέση συναισθηματικής ρουτίνας που αμφότεροι πλέον βιώνουν, την προβληματίζει μόνο όταν βλέπει πώς ο Μάουρο επικοινωνεί με τα φυτά. Καλλιεργεί πολλά είδη στη βεράντα τους, δεν τα περιποιείται απλώς, μιλά μαζί τους, όμως, ως χαρακτήρας, έτσι είναι εκείνος: δοτικός. Και σε όλους αρεστός! Εκείνη, από την άλλη, είναι διαφορετική. Η απώλεια της μητέρας της, στην τρυφερή ηλικία των επτά ετών, την έκανε ιδιαίτερα εσωστρεφή και αυτός είναι ο λόγος που, παρά τα 42 της χρόνια, δε θέλει να αποκτήσει παιδιά. Φοβάται οποιαδήποτε μονιμότητα και οτιδήποτε μπορεί να σου φέρει η επόμενη μέρα, απρόσμενα!
Παρά τις προσπάθειές της να τα έχει όλα “καλώς ρυθμισμένα”, για την Πάουλα η “επόμενη μέρα” επιφυλάσσει όχι μόνο μία, αλλά… μια διπλή απώλεια: ο Μάουρο την προσκαλεί σε ένα “ξεχωριστό” γεύμα για να τη χωρίσει, μετά από 15 χρόνια, επειδή είναι ερωτευμένος με μια άλλη γυναίκα, και χάνει τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα, μόλις λίγες ώρες αργότερα! Αισθάνεται προδομένη, πονάει πολύ, είναι διαλυμένη κι αποφασίζει να προσποιηθεί ότι η απιστία και ο χωρισμός δεν είχαν ποτέ συμβεί. Ωστόσο, όλοι απορούν που δεν έχει “ντυθεί” την εικόνα της χήρας, που περίμεναν από αυτήν… Γιατί όλοι αγνοούν ότι, εκτός από τον απέραντο πόνο, “κουβαλάει” αισθήματα οργής, καθώς και μια ανείπωτη ντροπή.
Με αυτό το υπέροχα γραμμένο μυθιστόρημα, η γεννημένη το 1975 Μάρτα Οριόλς καθιερώθηκε αμέσως ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες λογοτεχνικές φωνές της σημερινής Ισπανίας. Η Καταλανή συγγραφέας γνωρίζει άψογα πώς να τοποθετεί το μεγενθυντικό φακό στον παλμό της γυναικείας ψυχής και να μας μεταφέρει από τον πόνο στην κατανόηση, από το χαμόγελο στα δάκρυα.
Στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου της, η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο. Σε κάποια σημεία, όμως, η ηρωίδα της “ανοίγει” διάλογο με το νεκρό σύντροφό της, εκφράζοντας τα παράπονα και το θυμό της, αλλά πάντα με τρυφερότητα και με μια διάθεση να τον “ξανακερδίσει”. Και, πολλές φορές, χρησιμοποιώντας τον αυτοσαρκασμό και μέσα από φοβερά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, “βλέπει” το “πριν” και το “μετά” αλλιώς.
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, καθένας που πενθεί περνά από πέντε στάδια: την άρνηση, το θυμό, τη διαπραγμάτευση, την κατάθλιψη και, τέλος, την αποδοχή. Η Πάουλα, ωστόσο, παραμένει “κολλημένη” στην άρνηση, καθηλωμένη από το διπλό σοκ και από την ανάγκη της να πείσει τους πάντες -μα πρωτίστως τον εαυτό της- ότι, πριν το θάνατο του Μάουρο, είχε μια “κανονική” ζωή. Η δε μετάφραση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου μεταφέρει επιτυχέστατα την ατμόσφαιρα της ανέκφραστης θλίψης της. Όχι όμως με στόχο να συγκινηθεί “εύκολα” ο αναγνώστης, αλλά να παρακολουθήσει εκ των έσω την αδυναμία ενός ατόμου να διαχειριστεί την απώλεια. Αυτό που λέμε συνήθως σε ό,τι τραγικό μπορεί να περνά ο διπλανός μας: “Δεν υπάρχουν λόγια…”

Ακολουθήστε το Entertainment Weekly στα social media:
★ Facebook ★ Instagram ★ Twitter ★ Spotify