#Review -Διαβάσαμε το Φοβάμαι, Ταυρομάχε του Pedro Lemebel

ΦΟΒΑΜΑΙ, ΤΑΥΡΟΜΑΧΕ
του Pedro Lemebel
Εκδόσεις Καστανιώτη

“Η δικτατορία περνάει / Και έρχεται η δημοκρατία / Και μετά ο σοσιαλισμός / Και τότε; / Τι θα κάνετε μ’ εμάς σύντροφε; / Μήπως θα υπάρχει, σε κάποια γωνιά, μια αδερφή / να αποσταθεροποιεί το μέλλον του νέου σας ανθρώπου;”

Αυτό αναρωτιόταν, μεταξύ πολλών άλλων, στο “Μανιφέστο” του, ο Πέδρο Λεμεμπέλ, ο οποίος αυτοπροσδιοριζόταν ως “φτωχός, κομμουνιστής και αδερφή”.

Εμβληματική προσωπικότητα της πολιτιστικής ζωής στη χώρα του, τη Χιλή, αλλά και εν γένει στη Λατινική Αμερική, ριζοσπάστης και ασεβής, συγγραφέας, εικαστικός καλλιτέχνης και περφόρμερ, έχει καταγραφεί κυρίως ως χρονικογράφος επειδή, με τα παρεμβατικά του άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, με τα βιβλία του και τις ραδιοφωνικές εκπομπές του, αποκάλυψε στον κόσμο ένα “άλλο” Σαντιάγο.

Σαντιάγο, λοιπόν, πίσω στο 1986. Μιας χρονιάς που τη σημαδεύουν οι φωτιές από τα λάστιχα που καπνίζουν στους δρόμους μιας πόλης, η οποία “πνίγεται” από τις στρατιωτικές περιπολίες, καθώς ο μισητός δικτάτορας έχει μάλλον αρχίσει να διαβλέπει το τέλος της κυριαρχίας του. Μιας πόλης που ξυπνά, δειλά-δειλά, με τις φτωχογειτονιές να ξεσηκώνονται, αλλά να αδυνατούν να αποδεχτούν μια “τρελή” στο απέναντι μπαλκόνι •μια μοναχική, γερασμένη τρανς.

Η ίδια, περνά τις μέρες της κεντώντας θεϊκά τραπεζομάντιλα και ακούγοντας παθιασμένα μπολερό, δίνοντας συνεχώς νέες “λαβές” στις κουτσομπόλες που μαζεύονται στο μπακαλικάκι της γειτονιάς, που αποτελεί επίσης επίκεντρο των σχολίων για την πολιτική κατάσταση στη χώρα. Ο απολογισμός της τελευταίας διαδήλωσης, οι προμήθειες σε αλάτι και λεμόνια για να αντέξουν τα δακρυγόνα, οι απειλές του Αουγούστο Πινοσέτ, οι δηλώσεις της αντιπολίτευσης, μοιάζουν να την αφήνουν αδιάφορη, μέχρι που θα βρεθεί κι εκείνη, ξανά, αντιμέτωπη με την αστυνομία και θα σωθεί από τα χέρια ενός νεαρού αντάρτη. Σε “αντάλλαγμα”, ο όμορφος Κάρλος θα της ζητήσει να φυλάξει στο σπίτι της κάποιες κούτες με “απαγορευμένα βιβλία”, στην πραγματικότητα όμως περιέχουν όπλα για τη δολοφονία του δικτάτορα. Κι ενώ μια σχέση δικαιοσύνης, τρυφερότητας κι αγάπης θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους, οι ζωές τους θα πάρουν, τελικά, απρόβλεπτους -ίσως κι ακόμα πιο οδυνηρούς- δρόμους.

Όπως ήδη καταλάβατε, πρόκειται για ένα προκλητικό, ανατρεπτικό βιβλίο. Είναι μια διαφορετική ματιά στο αν συνδέεται ο έρωτας με την επανάσταση. Είναι η απόλυτη αποτύπωση της επιβίωσης των ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο. Όπως, όμως, έγραψε η Ιζαμπέλ Αλιέντε, είναι και “ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα •αριστοτεχνικό, εντυπωσιακό, εξόχως συγκινητικό. Η φωνή του Λεμεμπέλ αστράφτει. Μας κάνει να γελάμε και να κλαίμε, καθώς παράλληλα αποδομεί ακόμη και τις πλέον εσωτερικευμένες προκαταλήψεις μας. Αυτός ο συγγραφέας επιβεβαιώνει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η λογοτεχνία και πόσο συναρπαστική μπορεί να γίνει η ανάγνωση.”

Το “Φοβάμαι, ταυρομάχε” (που μεταφέρθηκε, το 2020, στον κινηματογράφο, συμμετείχε επίσημα στο Φεστιβάλ της Βενετίας και τιμήθηκε με το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) έχει, ωστόσο, κάτι ακόμα που το κάνει να ξεχωρίζει: τα πολιτικά και κοινωνικά πεδία που ανιχνεύει, δεν αφορούν μόνο σε εκείνη την εποχή ούτε μόνο στη Λατινική Αμερική. Κι αυτό, ο Πέδρο Λεμεμπέλ (ο οποίος πέθανε, σε ηλικία 63 ετών, το 2015) το πετυχαίνει κάνοντάς μας να συνειδητοποιήσουμε ότι η Λόκα, η ταλαιπωρημένη αυτή τρανς, είναι 5 διαφορετικά πρόσωπα. Είναι εκείνη που εκπορνεύεται μέσα σ’ ένα σκοτεινό σινεμά, εκείνη που, τις υπόλοιπες ώρες, περπατά στους δρόμους μιας ομοφοβικής πόλης, ντυμένη ανδρικά, εκείνη που στολίζεται με δαντέλες, χορεύει και τραγουδά, η ιδιωτική Λόκα, που ανήκει στον εαυτό της και μόνο, αλλά και εκείνη που ερωτεύεται τον Κάρλος και του χαρίζει, χωρίς πολλές ερωτήσεις, την ψυχή της.