“Όταν κοιμούνται οι φίλοι μου”
 του Αυγούστου Κορτώ

Στο νέο βιβλίο “Όταν κοιμούνται οι φίλοι μου” του Αυγούστου Κορτώ που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, τρία παιδιά, τραυματισμένα κι εξόριστα, χαμίνια του δρόμου, γνωρίζονται, “φωλιάζουν” σε μια κατάληψη των Εξαρχείων και γίνονται αδέρφια.

Αρχές του ’90, σε μια πολύ ζόρικη Αθήνα, που μοιράζεται ανάμεσα σε ποτάμια πλούτου και άγρια φτώχεια, ο Μανωλιός, η Δήμητρα κι ο Γιάννης παλεύουν να ζήσουν τα νιάτα τους, μα ο κίνδυνος πλανιέται ολόγυρα: αδίστακτα αφεντικά και πελάτες του πεζοδρομίου, άσπονδοι εχθροί των απανταχού καταληψιών, ένας καθ’ έξιν δολοφόνος-φάντασμα, που έχει βαλθεί να “καθαρίσει” την πιάτσα και, πάνω απ’ όλα, κρυμμένο παντού, το φάσμα του έιτζ, πεινασμένο για κορμιά που πονούν για έρωτα.

Είκοσι πέντε χρόνια μετά, το μόνο μέλος της παρέας που επέζησε, μάς ιστορεί τις δύσκολες εκείνες εποχές, συνομιλώντας με τους χαμένους φίλους του… Αυτό είναι, μέσα σε λίγες γραμμές, το νέο μυθιστόρημα δακρύων και γέλιων, “για τις παρέες και τη φιλία”, του Αυγούστου Κορτώ (κατά κόσμον, Πέτρου Χατζόπουλου), μετά τη συγκλονιστική του “Δέσποινα” (“μια ιστορία γι’ αυτό που ζήλεψε κι ο Θεός: την αγάπη της μάνας.”).

Και η αλήθεια είναι ότι, ο συγκεκριμένος Έλληνας συγγραφέας και μεταφραστής, από τη στιγμή που άφησε πίσω τις επιρροές από τα έργα του μαρκήσιου Ντε Σαντ και άρχισε να ασχολείται με θέματα όπως η αγάπη, η κατάθλιψη, η μητρότητα, η αυτοκτονία, ο θάνατος και, τώρα, η φιλία, καταφέρνει να μας αγγίζει βαθιά, μέσα από κάθε έργο του.

Εξάλλου, ο Κορτώ, ξέρει ότι -και ως άνθρωπος- “ενοχλεί” αλλά και συγκινεί τόσο με τα προσωπικά βιώματά του όσο με το θάρρος της ελεύθερής του ζωής, υποστηρίζοντας ότι, για έναν καλύτερο κόσμο, η λύση είναι μία και μοναδική: “Να διατρανώνεις περήφανα την ανθρώπινη φύση σου, όποια μορφή κι αν έχει αυτή!”. 

Έτσι, και το τελευταίο βιβλίο του συνοδεύεται από μια προσωπική εξομολόγηση: “Είναι η πρώτη φορά που καταπιάστηκα με ένα μυθιστόρημα παρέας που, μάλιστα, διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’90, δηλαδή σταγεμάτα απελπισμένο πόθο, περιθώριο και φόβο χρόνια της εφηβείας μου. Κι είναι το πρώτο βιβλίο που με έκανε να κλάψω όταν το έγραφα…” Ίσως γιατί, “φίλος θα πει, η καρδιά σου σ’ άλλο στήθος”.