Aυτές είναι οι 10 καλύτερες ταινίες του 2021

Όταν μιλάμε για τις ταινίες του 2021, θα μπαίνει πάντα ο αστερίσκος της πανδημίας. Όμως παρότι η βιομηχανία του κινηματογράφου αντιμετώπισε μια σειρά από εμπόδια και καθυστερήσεις, ένας σοκαριστικός αριθμός καλών πραγμάτων προέκυψε από αυτό – στην πραγματικότητα πάρα πολλά για να χωρέσουν σε ένα top 10, γι’ αυτό και θα κυκλοφορήσουμε ξεχωριστές λίστες για τις καλύτερες σκηνές και τις καλύτερες ερμηνείες του 2021.

Στο μεταξύ, η λίστα των 10 καλύτερων ταινιών περιλαμβάνει βετεράνους δημιουργούς, δύο (δύο!) εισαγωγές από τη Δανία, το μαγικό σκηνοθετικό ντεμπούτο μιας ηθοποιού και την ένδοξη, απίθανη επιστροφή ενός MTV VJ. Διαβάστε τις επιλογές μας (και αν θέλετε να συνεχίσετε την λίστα, δείτε επίσης τις ταινίες: Val, Zola, Titane, King Richard, CODA, Moffie, I’m Your Man, Lamb, The Hand of God, The Souvenir: Part II, Luca, The Last Duel, Summer of Soul και No Sudden Move.)

10. Red Rocket, σκηνοθεσία Sean Baker

Ποτέ μην εμπιστευτείτε ποτέ έναν άνδρα άνω των 35 που αυτοαποκαλείται Mikey. Αυτό είναι το πρώτο – αν όχι το μικρότερο – από πολλά μαθήματα ζωής στο Red Rocket, το ηλιόλουστο βέβηλο πορτρέτο του σκηνοθέτη του The Florida Project, Son Baker, για έναν ξοφλημένο πορνοστάρ (ένας εκθαμβωτικός Simon Rex) που επιστρέφει στο χωριό του στο. Ο Mikey και το ποδήλατό του δεν πηγαίνουν σφαίρα, αλλά ούτε και το σενάριο, όμως η διαδρομή είναι πολύ ευχάριστη.

9. Parallel Mothers, σκηνοθεσία Pedro Almodóvar

To να βλέπεις ξανά μια ταινία του Almodóvar είναι σαν να ξαναβρίσκεσαι με έναν αγαπημένο Ευρωπαίο φίλο. Αν και η τελευταία αυτή του ταινία -με τις μπερδέματα στο μαιευτήριο- κλίνει προς το μελόδραμα, η ιστορία της Penélope Cruz και της ανερχόμενης Milena Smit, γεμίζουν την ταινία με τρυφερότητα και ενσυναίσθηση. Και για ακόμα μια φορά απολαμβάνουμε το technicolor σήμα κατατεθέν του Almodovar.

8. C’mon C’mon, σκηνοθεσία Mike Mill

Ένας δημοσιογράφος (Joaquin Phoenix) βρίσκεται από εργένης, κηδεμόνας ενός 8χρονου, όταν η αδελφή του (Gaby Hoffmann) του ζητάει να φροντίσει τον γιό της. Ο Mills φτιάχνει μια ασπρόμαυρη, γλυκόπικρη ταινία.

7. Riders of Justice, σκηνοθεσία Anders Thomas Jensen

Φανταστείτε ένα Suicide Squad χωρίς τις θλιβερές μάχες και τους καρχαρίες που φορούν παντελόνια (κανείς δεν κατάλαβε γιατί). Η δανέζικη ταινία Riders, με πρωταγωνιστή τον Mads Mikkelsen ως σκληρό πεζοναύτη που θέλει να εκδικηθεί τη δολοφονημένη σύζυγό του, μια θορυβώδη έφηβη κόρη και διάφορους περίεργους τύπου που ακολουθούν τον πρωταγωνιστή, είναι ένα μικρό αριστούργημα σουρεαλιστικής κωμωδίας δράσης.

6. Spencer, σκηνοθεσία Pablo Larraín

Η επιλογή της πιο cool Καλιφορνέζας, της Kristen Stewart ως πριγκίπισσας Νταϊάνα ακουγόταν σαν διαφημιστικό κόλπο. Αποδείχθηκε μια ιδιοφυής κίνηση του Larraín στην βιογραφική αυτή ταινία. Αν και το ονειρικό δράμα του Χιλιανού σκηνοθέτη καλύπτει μόνο λίγες μέρες από τη ζωή της Νταιάνα, η ταινία καταφέρνει να συλλάβει όλη την ουσία αυτής της γυναίκας που έγινε παγκόσμιο ίνδαλμα.

Spencer: Τί πέτυχε διάνα η ταινία για την πριγκίπισσα Νταϊάνα

5. Drive My Car, σκηνοθεσία Ryusuke Hamaguchi

Αν μας έλεγε κανείς ότι ένα τρίωρο ιαπωνικό καλλιτεχνικό δράμα θα βλεπόταν απνευστί, δεν θα το πιστεύαμε σε καμία περίπτωςη. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι, η ταινία ακολουθεί έναν λακωνικό ηθοποιό από το Τόκιο (Hidetoshi Nishijima) μέσα σε έναν κόσμο απελπισίας, πόθου και ελέγχου τόσο στοιχειωδώς υπέροχο και καθηλωτικό που είναι σχεδόν πνευματική εμπειρία.

4. The Lost Daughter, σκηνοθεσία Maggie Gyllenhaal

Η Olivia Colman ως 40χρονη ακαδημαϊκός που στις διακοπές της σε ένα ελληνικό νησί γνωρίζει μια μητέρα (Dakota Johnson) και θυμάται τη δική της εμπειρία από την μητρότητα. Το ντεμπούτο της Gyllenhaal γεμάτο καθηλωτικές ερμηνείες και ουσία.

3. Flee, σκηνοθεσία Jonas Poher Rasmussen

Θα μπορούσε ποτέ ένα ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων να κερδίσει Όσκαρ καλύτερης ταινίας; Μπορεί να μοιάζει αδύνατον, αν δει κανείς όμως το Flee, πιστεύει ότι θα έπρεπε. Η καλειδοσκοπική μελέτη του Rasmussen για το οδυνηρό ταξίδι ενός έφηβου πρόσφυγα, από την Καμπούλ στα προάστια της Δανίας είναι τόσο αστεία, θλιβερή και οικεία ταυτόχρονα.

2. The Power of the Dog, σκηνοθεσία Jane Campion

12 χρόνια μετά την τελευταία της ταινία, η Campion (The Piano), επιστρέφει σαρωτική με ένα νουάρ γουέστερν φορτισμένο με ένα μείγμα συναισθημάτων. Ο Benedict Cumberbatch τρομακτικός ως Φιλ, ένας ιδιοκτήτης φάρμας από την Μοντάνα που η τοξική του σχέση με την νύφη του (Kirsten Dunst) και τον έφηβο γιο της (Kodi Smit-McPhee) γεμίζει την οθόνη παράξενο ηλεκτρισμό.

1. Licorice Pizza, σκηνοθεσία Paul Thomas Anderson

Η νιότη μπορεί να σπαταλιέται στους νέους, αλλά δεν χάνεται στους κινηματογραφιστές. Σε μια χρονιά που είδε
διάφορους σεναριογράφους και σκηνοθέτες να επιστρέφουν στις ρίζες τους, είτε αυτές είναι στην Ιρλανδία της δεκαετίας του 1960 (το Belfast του Κένεθ Μπράνα), τηn Ιταλίας της δεκαετίας του ’80 (Το Χέρι του Θεού του Πάολο Σορεντίνο) και το Λονδίνου του ’90 (The Souvenir: Part II της Τζοάνα Χογκ ), το όραμα του Αnderson ξεχώρισε: μια ηλιόλουστη ταινία που εκτυλίσσεται στην εποχή του Νίξον στην κοιλάδα του Σαν Φερνάντο. Πρωταγωνιστεί ο Cooper Hoffman γιος του Philip Seymour Hoffman. Η τρυφερή, αστεία περιπέτεια του Anderson αιχμαλωτίζει όλη την ελπίδα και τον παραλογισμό της εφηβείας.