Η Κίττυ Παϊταζόγλου μίλησε στο EW για το θέατρο και τη συνεργασία της με τον Γιώργο Νανούρη

Συνέντευξη στη Μαρένα Καδιγιαννοπούλου

Ξεχωρίζει ως Κορυφαία Χορού στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις» δίνοντας ένα κράμα αυστηρότητας και αισθαντικότητας που δικαίως κερδίζει το δυνατό χειροκρότημα. Στο Entertainment Weekly μιλά για το θέατρο φυσικά και τη συνεργασία της με τον Γιώργο Νανούρη.

Ήταν πάντα το θέατρο η πρώτη σου επιλογή για να το ακολουθήσεις επαγγελματικά;

Όχι, δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω μικρή. Μου άρεσε ο χορός, η ιατρική, η ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Λάτρευα τη λογοτεχνία, μου άρεσαν όμως και τα πιο χειρωνακτικά πράγματα που δεν είχαν καθόλου να κάνουν με το διάβασμα και τη σκέψη. Είχα πειθαρχία, αλλά ήμουν έτοιμη και κάθε στιγμή να τα τινάξω όλα στον αέρα, να πέσω σε κάθε πειρασμό. Ε, νομίζω μόνο η τέχνη μπορεί να τα χωρέσει όλα αυτά.  Πέρασα βέβαια και στη Νομική και την τελείωσα, αλλά γρήγορα το πτυχίο μπήκε στο συρτάρι.  

Τι είναι και τι κρύβει η υποκριτική για σένα;
Είναι τόπος συνάντησης. Με τους ανθρώπους που παίζεις μαζί , με τους ανθρώπους που υποδύεσαι- υπαρκτούς, φανταστικούς, ζωντανούς ή νεκρούς – , με το συγγραφέα, και εν τέλει με το κοινό. Και σε καθεμία από αυτές τις συναντήσεις αξίζει να είσαι παρών με πάθος, επιμονή και ελευθερία. Να καίγεσαι ολόκληρος να συμβεί αυτή η συνάντηση. 

Ποια θα έλεγες ότι πρέπει να είναι τα εφόδια και παράλληλα, οι επιδιώξεις ενός καλλιτέχνη;
Δεν «πρέπει» τίποτα. Καθένας σε αυτό το επάγγελμα χαράζει το δικό του δρόμο και πορεύεται με διαφορετικούς ανθρώπους. Προσωπικά, αυτά που με συγκινούν όταν τα βλέπω είναι μιας μορφής  αφοσίωση στη δουλειά, ένα όραμα με τόλμη και ανθρωπιά, και μια παιδική αθωότητα, πες την κι ελαφράδα, ότι με την τέχνη μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. 

Η ανασφάλεια του επαγγέλματος του ηθοποιού έγινε ποτέ τροχοπέδη στην απόφαση σου να το ακολουθήσεις;
Είμαστε μια γενιά που βγήκαμε στο επάγγελμα μέσα στην κρίση. Κι εκεί που πήγαμε λίγο να ορθοποδήσουμε, ήρθε η πανδημία. Τι να πω… Παρ’ όλη την τεράστια ανασφάλεια, δεν έχω ακόμα κλονιστεί τόσο ώστε να θέλω να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. 

Ποια θα έλεγες πως είναι η επιδίωξη της Τέχνης ως προς το κοινό;
Ένας καθηγητής μου στη σχολή στο Εθνικό έλεγε: αν ένας πιλότος έρθει και μας δει το βράδυ σε μια παράσταση, πρέπει να θέλει να πετάξει το αεροπλάνο του ψηλότερα την επόμενη μέρα. Μου έχει μείνει αυτό γιατί έχει κάτι το επικίνδυνα ρομαντικό και δίνει ένα νόημα σε αυτό που κάνουμε. Από την άλλη πιστεύω πολύ και στον ενεργό ρόλο του θεατή. Για να συμβεί ένα πάρε – δώσε πρέπει και τα δύο μέρη να το επιδιώξουν, να έρθουν ανοιχτοί γι αυτό. Αν ο άλλος έρχεται να σε κρίνει μόνο ή να σε χειροκροτήσει, δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα μαγικό. 

Το καλοκαίρι περιοδεύεις με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» ως κορυφαία του Χορού. Θα ήθελα να μου μιλήσεις για την παράσταση και τη δική σου συμμετοχή σε αυτή.

Είναι μια λιτή, απαλλαγμένη  από μοντερνισμούς παράσταση. Ο Γιώργος (σ.σ. Νανούρης) ήθελε να  δημιουργήσει ένα τοπίο γυμνό, ανοιχτό για τον  κάθε θεατή να προβάλει ο, τι νιώθει αναγκαίο  μετά από αυτή τη  συνθήκη πανδημίας που περάσαμε όλοι σε παγκόσμιο επίπεδο.  Άλλος θα  εστιάσει στη σχέση των δυο χαμένων αδερφών, άλλος στο αδυσώπητο του εγκλεισμού σε ένα τόπο, άλλος στην ανάγκη να βρεθεί μια πίστη, που δε λέγεται Μοίρα ή Θεοί.. Εγώ έχω την ευθύνη της πρόζας του Χορού, μιλάω πάνω από έξι υπέροχες κοπέλες που τραγουδούν μαγικά.

Τι υπέροχο, αν θες και ξεχωριστό, κρύβει η ενασχόληση του ηθοποιού με μεγαλειώδη κείμενα, όπως η «Ιφιγένεια εν Ταύροις»;

Τέτοια κείμενα σου δίνουν την ευκαιρία να βαθύνεις λίγο παραπάνω στα ανθρώπινα. Για να αγγίξεις νοήματα που ταξίδεψαν 2,5 χιλιάδες χρόνια, αναγκαστικά μετακινείσαι ο ίδιος, μεγαλώνεις, ξεφεύγεις από τη μικρή, πεπερασμένη ζωή σου. Κυρίως όμως αλλάζει η σχέση σου με τους άλλους, βλέπεις αλλιώς τον Άνθρωπο,  αναπτύσσεις μια κατανόηση για τα καλά και τα κακά του κόσμου τούτου. 

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Γιώργο Νανούρη, ο οποίος έκανε και την πρώτη του σκηνοθεσία για την Επίδαυρο;
Ο Γιώργος είναι ένας πολύ προσιτός, γλυκός και κανονικός άνθρωπος. Νιώθω πως την απλότητα που έχει ο ίδιος, αυτήν έφερε και καθ’όλη τη διάρκεια των προβών, αλλά και στο αποτέλεσμα της παράστασης. 

Αναπολείς τα χρόνια της δραματικής σχολής; Έχεις τους ίδιους στόχους τότε και τώρα;
Προσπαθώ να διατηρώ μέσα μου την αθωότητα και την ορμή που είχα στα χρόνια της δραματικής. 

Την τηλεόραση την «κυνηγάς» να βρεθείς; 
Τα τελευταία χρόνια νιώθω να γίνονται πράγματα στην τηλεόραση με ωραίους ανθρώπους, δυνατά, έξυπνα σενάρια και σεβασμό στους θεατές. Νομίζω σε βάθος χρόνου αυτό είναι κάτι που θα αλλάξει το ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο. Σε μια τέτοια ωραία συνθήκη, ναι, ποιος δεν θα ήθελε να συμμετέχει σε κάτι που έχει νόημα; 

Εκτός από την υποκριτική, τι άλλο υπάρχει στη ζωή σου;
Υπάρχουν οι άνθρωποι που αγαπώ, γιατί χωρίς αυτούς δεν υπάρχει τίποτα. Τα ταξίδια, γιατί αλλιώς  ο κόσμος μοιάζει αφόρητα μικρός. Το διάβασμα, η θάλασσα κι ο χορός, γιατί με γεμίζουν   έμπνευση και χαρά.  Κι υπάρχει, δυστυχώς, ακόμα, κι η  πανδημία… 

Η παράσταση «Ιφιγένεια εν Ταύροις» περιοδεύει ανά την Ελλάδα.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης. Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου.
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη. Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Παίζουν: Λένα Παπαληγούρα, Μιχάλης Σαράντης, Νίκος Ψαρράς, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Κίττυ Παϊταζόγλου και η Χάρις Αλεξίου ως θεά Αθηνά.
Χορός: Νικόλ Κουνενιδάκη, Μαρία Κωνσταντά, Άννα Κωνσταντίνου, Δανάη Πολίτη, Βιβή Συκιώτη, Αρετή Τίλη