Γεώργιος Σουρής -πόσα ξέρουμε για τον σύγχρονο Αριστοφάνη που γεννήθηκε σαν σήμερα, 2/2;

Αλήθεια, πόσα ξέρουμε για το “σύγχρονο Αριστοφάνη”, που γεννήθηκε σαν σήμερα 2 Φεβρουαρίου, το 1853, στην Ερμούπολη της Σύρου;
Σατιρικός ποιητής και ένας από τους σπουδαιότερους της νεότερης Ελλάδας, ο Γεώργιος Σουρής προοριζόταν να γίνει παπάς, γράφτηκε τελικά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ’ όπου δεν αποφοίτησε (“κόπηκε” στη… μετρική!), όμως, όπως είχε εξ’ αρχής παρατηρήσει ο Σπύρος Μελάς, είχε πλούσια πνευματικά προσόντα κι έτσι έγινε γρήγορα εξαιρετικός δημοσιογράφος. Και στις 2 Απριλίου του 1883, έβγαλε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας, που ο Γεώργιος Δροσίνης βάφτισε “Ο Ρωμηός”.
“Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού συγχρόνως μπούφος και αλεπού.”

1.444 τεύχη, σε 36 χρόνια και 8 μήνες, κυκλοφόρησαν μέχρι τις 17 Νοεμβρίου 1918 (τελευταίο φύλλο), με τον Σουρή να έχει διωχθεί δύο φορές: το 1896, όταν σατίρισε το βασιλιά Γεώργιο (με αφορμή το ταξίδι του στο Παρίσι και τη γνωριμία του με τη Σάρα Μπερνάρ), και το 1897, για το ποίημά του “Ο Φασουλής συνομιλεί με την κυρίαν Φασουλή” (για το οποίο, η Εισαγγελία Αθηνών αποφάνθηκε ότι περιείχε υβριστικούς υπαινιγούς για τη βασίλισσα Όλγα και… την αγάπη της για το αλκοόλ). Στο μεταξύ, είχε παρουσιάσει, με μεγάλη επιτυχία, τις “Νεφέλες” του Αριστοφάνη, σε έμμετρη απόδοσή του, κι είχε γράψει αρκετές έμμετρες κωμωδίες, που καυτηρίαζαν τα κακώς κείμενα της εποχής.

Το έργο του χαρακτηριζόταν από την ποιητική του γονιμότητα, την καλοπροαίρετη κριτική προς τους άρχοντες και το λαό, την προσπάθεια να τους νουθετήσει αμφότερους, αλλά και τον αυτοσαρκασμό του, παρότι υπήρξαν κι εκείνοι που τον χαρακτήρισαν “στιχοπλόκο” και “επιφανειακό”. Ο ίδιος, πάντως, προτάθηκε 5 χρονιές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας και “Ο Ρωμηός” του διαβαζόταν άπληστα από όλους, κάθε Σάββατο, ενύ ονομαστό ήταν το φιλολογικό του σαλόνι, όπου  σύχναζαν όλοι οι ποιητές και συγγραφείς.
Πέθανε στο εξοχικό του, στο Νέο Φάληρο, στις 26 Αυγούστου1919, και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη, με τιμές στρατηγού. Μεταθανάτια, του απονεμήθηκε το παράσημο του Ανώτατου Ταξιάρχη του Σωτήρος, για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα, και το 1932 στήθηκε η προτομή του στον κήπο του Ζαππείου.