Ένας άντρας που τον λένε Ούβε του Fredrik Backman

Από τον συγγραφέα του best seller “Η γιαγιά μου σάς χαιρετά και ζητά συγγνώμη”, διαβάστε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο “Ένας άντρας που τον λένε Ούβε”, που θα σας κάνει να γελάσετε, να κλάψετε μα, κυρίως, να αισθανθείτε συμπόνοια για κάθε “ιδιότροπο” άνθρωπο που έχετε συναντήσει.

Πρόκειται, εξάλλου, για το βιβλίο που έκανε τον Φρέντρικ Μπάκμαν παγκοσμίως γνωστό, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο ως δραματική κομεντί και κυκλοφορεί πλέον σε 43 γλώσσες.

Κεντρικός ήρωας είναι ο Ούβε, πενήντα εννέα ετών, που μετά το θάνατο της γυναίκας του, ζει μόνος του. Έχει αυστηρές αρχές, “κρατά” μια ρουτίνα που δεν την αλλάζει ποτέ και για τίποτα και, κάθε μέρα, επιθεωρεί τη γειτονιά, ελέγχοντας αν τηρούνται κατά γράμμα οι κανόνες που έχει ορίσει ο Σύλλογος Ιδιοκτητών Ακινήτων. Όπως είναι αναμενόμενο, οι γείτονές του τον θεωρούν μονόχλωτο, απρόσιτο, ψυχρό, δύσκολο…. Κι εκείνος, απογοητευμένος απ’ όλους και όλα, δε διστάζει να δείχνει τη δυσαρέσκεια του σε ό,τι διαταράσσει την “κακοκουρδισμένη” ζωή του.

Μια μέρα, οι νέοι, θορυβώδεις γείτονες της απέναντι μονοκατοικίας καταστρέφουν το γραμματοκιβώτιό του, στην προσπάθειά τους να παρκάρουν ένα τρέιλερ. Κι έτσι, αρχίζουν οι καβγάδες,αλλά και μια αναπάντεχη φιλία, που θα αλλάξει όχι μόνο την ψυχοσύνθεση του Ούβε, αλλά και όσων των τριγυρίζουν.

Να υπογραμμίσουμε ότι, ο γεννημένος το 1981 Φρέντρικ Μπάκμαν, είναι ο πιο δημοφιλής, σύγχρονος Σουηδός συγγραφέας. Τα μυθιστορήματά του, πνευματώδη και συγκινητικά ταυτόχρονα, αποτυπώνουν ιδιαίτερες ιστορίες απλών ανθρώπων, μεταδίδοντας μηνύματα ενσυναίσθησης και αισιοδοξίας, γι’ αυτό και, στο σύνολό τους, έχουν μεταφραστεί σε 46 γλώσσες και έχουν πουλήσει 13.000.000 αντίτυπα.

Στα ελληνικά, εκτός από τα παραπάνω, αναζητήστε, επίσης από τις Εκδόσεις Κέδρος, “Η Μπριτ-Μαρί ήταν εδώ” (άλλο ένα best seller), “Συμφωνία ζωής” (ο απολογισμός ενός άντρα που έρχεται αντιμέτωπος με τον καρκίνο), “Άνθρωποι με άγχος” (το τελευταίο του βιβλίο, απρόβλεπτο όπως τα προηγούμενα) και “Κάθε πρωί, ο δρόμος για το σπίτι γίνεται όλο και πιο μακρύς” (μια νουβέλα για τη χαρά που δίνει η αληθινή σύνδεση δύο ψυχών, ακόμα και την ώρα του οριστικού αποχαιρετισμού).