Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης: Ο περίφημος Τσολιάς της Ελληνοφρένειας μιλάει για όλα

Τη Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης, ο περίφημος Τσολιάς της Ελληνοφρένειας με το αστείρευτο χιούμορ εμφανίζεται στο «Άλσος», στο Πεδίο του Άρεως.

Η παράστασή του λέγεται, κρατηθείτε, «Ζήτω το Πένθος». Αλλά μόνο πένθιμη δεν θα είναι φυσικά. Το ακριβώς αντίθετο. Θα είναι εντελώς ανατρεπτική. Και με πολύ γέλιο. Τον πετύχαμε εν μέσω προβών και του ζητήσαμε να απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις. Για να μας βάλει στο κλίμα. 

«Στο Άλσος να τα περιμένετε όλα! Όλα όμως», λέει στο Entertainment Weekly. «Όλα όσα ζήσαμε τη χρονιά που πέρασε μέσα από μια solo επιθεώρηση. Μια πικρή επιθεώρηση. Ένα επαναστατικό ιστορικό έπος, 200 ετών ωρίμανσης. 200 χρόνια εργόχειρο! Είναι ένας αθυρόστομος και καυστικός μονόλογος μπλεγμένος με νότες». 

Με τα πρόσωπα της επικαιρότητας;
Θα δείτε το δράμα του ΜΑΤατζή Μπαλούρδου που έχασε τον Υπουργό του και έμειναν και οι δυο με τη μάνικα στο χέρι, θα δείτε εκτενές αφιέρωμα στη Μενδώνη και στα έργα και τις ημέρες της στον πολιτισμό και μια live ανταπόκριση από μια οικογενειακή μάζωξη της Αγρίας Οικογένειας. Έκπληξη είναι η αρχή και το φινάλε. Η έναρξη είναι αφιερωμένη στο αγαπημένο χάσταγκ των πυρκαγιών και το φινάλε ένα μικρό αφιέρωμα στον Μίκη.

Είναι πιο δύσκολο ή πιο εύκολο σε άσχημες περιόδους όπως η τωρινή να κάνεις τον κόσμο να γελάσει;
Σαφώς στην ευμάρεια και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να κάνεις κάποιον να γελάσει. Σκεφτείτε τον εαυτό σας πριν δέκα χρόνια που το μόνο που απασχολούσε τον λαό ήταν το DVD της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Οι σκοτούρες τελείωναν στις πλαστές πινακίδες του ξαδέρφου Μισέλ Λιάπη. Το κοινό στα θέατρα και στις μουσικές σκηνές καθόταν σε απόσταση χαμουρέματος. Τώρα ο κόσμος έρχεται έχοντας ήδη καταπιεί μια κοτρόνα και το χαμούρεμα με τον διπλανό δεν είναι καν στο πρόγραμμα. 

Έχει ανάγκη να ξεδώσει όμως ο κόσμος… 
Η θεματολογία είναι σαφώς πιο βαριά και η καυστικότητα της πρόζας μπορεί να δημιουργήσει παγωτικές καταστάσεις, ωστόσο ο κόσμος έχει μεγάλη ανάγκη να γελάσει ακόμα και με μια ασχολίαστη φωτογραφία του θείου του Δημάρχου, πόσο μάλλον αν την σχολιάσεις κιόλας. Σε κάθε περίπτωση με τη μάσκα δεν καταλαβαίνεις πλέον πότε γελάει κάποιος, εκτός και αν ξεκαρδιστεί, οπότε θα παραμείνει μυστήριο.

Πώς είναι να φορούν μάσκες οι θεατές;
Μια χαρά, χασμουριέται όποιος θέλει και δεν τον παίρνει χαμπάρι κανείς. Τον ξυπνάνε οι άλλοι με κάνα χειροκρότημα, κάνει το χρέος του και συνεχίζει. Έχει δυσκολέψει πολύ το χειροκρότημα σήμερα έτσι κι αλλιώς. Ή πρέπει να ‘σαι μπάτσος, να περνάς και να σε χειροκροτεί ο κόσμος, ή γιατρός για να πάρεις χειροκρότημα από κάνα μπαλκόνι. Αν είσαι καλλιτέχνης το πολύ να πάρεις κάνα χειροκρότημα απ’ το «Στην Υγεία μας βρε παιδιά» και πολύ σου είναι. Τώρα που τέλειωσε και αυτό στην ξέρα θα την βγάλουμε.

Πες μας ένα αμήχανο σκηνικό σε κάποια από τις παραστάσεις σου;
Πρόκειται για ένα σκηνικό που ακόμα αναπαράγουμε στις πρόβες και γελάμε. Σε ένα live στα Χανιά – προ covid εποχή – τίγκα το μαγαζί, σε ένα σημείο της παράστασης πιο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό με απόλυτη ησυχία από κάτω, προλογίζω το τραγούδι που έχω γράψει για τον Ζακ. Πρόκειται για ένα σύντομο κείμενο στο οποίο μιλάω σε πρώτο πρόσωπο για τη διαφορετικότητα, βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση κάθε ανθρώπου αλλιώτικου απ’ τα συνηθισμένα πρότυπα της κοινωνίας μας. Μυσταγωγικό το κλίμα, δεν πέφτει καρφίτσα και ξεκινάω με την ατάκα: «Είμαι Λεσβία…»  και πετάγεται απ’ το βάθος ένας τύπος και λέει δυνατά: «Δεν πειράζει!». Και είναι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα αμηχανίας που ακούστηκε η αστεία ατάκα στην πιο λάθος στιγμή και φυσικά πέσαμε όλοι κάτω, μας αποσυντόνισε πλήρως, καταστράφηκε όλο το οικοδόμημα. 

Και πες μας κι ένα σκηνικό που εξελίχθηκε απροσδόκητα θετικά… 
Πριν τρία χρόνια σε μια παράσταση στην Αθήνα που είχα καλεσμένη την Μποφίλιου, κάποια στιγμή τραγουδάμε ντουέτο το «Κοίτα εγώ». Καθώς εξελίσσεται ομαλά το τραγούδι και έχει μείνει λίγο ακόμα για να τελειώσει, στο σημείο που μπαίνει το τελευταίο ρεφραίν που λέει: «Του το κρατάω αυτού του κόσμου που δεν μου ανήκει ο εαυτός μου», σε μια παύση ακούμε από κάτω όλο το μαγαζί συντονισμένα να βαράει τα πόδια του στο πάτωμα στο ρυθμό του τραγουδιού, σαν σιγόντο που γεμίζει τις παύσεις των στίχων με μουσική. Ήταν πολύ ιδιαίτερο σκηνικό γιατί εμείς πάνω στην σκηνή δεν είχαμε καταλάβει κάτι εξ αρχής -ο ήχος που ακούμε είναι από τα μόνιτορ που σημαίνει ότι ακούμε κυρίως την μπάντα και τις φωνές μας- δεν ήταν κάτι που γινόταν με τα χέρια και άρα θα το βλέπαμε. Ήταν μια σιωπηλή, διακριτική αλλά πάρα πολύ ουσιαστική συμμετοχή του συνόλου που συντονίστηκε πλήρως και καθολικά με τη στιγμή και το συναίσθημα που εκπέμψαμε.

🎟️ Πληροφορίες και εισιτήρια για την παράσταση «Ζήτω το Πένθος» στο Loaded.gr

Aκολουθήστε το Entertainment Weekly στα social media:
★ Facebook
★ Instagram
★ Twitter